Úr sokkum og skóm
. . . lækurinn fellur skínandi tær milli ásanna
Það er möl í botni og mosagrónir bakkar – lyng í hvömmum
Vatnið er kalt fyrir bera fætur þegar vaðið er yfir í haustkulinu
klæðir sig í sokkana og bregður á sig gúmmískónum
svo er hlaupið af stað á eftir styggu fénu
á meðan stefnan er rétt þarf ekki að hafa áhyggjur þó lítið dragi saman
enn langt í myrkur þó komið sé að veturnóttum . .
þrátt fyrir kulið verður drengurinn bæði sveittur og þyrstur
hann leggst niður við næsta læk og drekkur
þetta vatn sem er alltaf jafn dásamlega svalandi
- - -
Veit að ég á eftir að fara að minnsta kosti eina ferð enn í Lækina
Það verður aldrei of seint . .
og gildir þá einu hvort finnast spor eftir gangandi mann