Mistök og mislagðar hendur forystu Samfylkingarinnar:
· Að leggja í kosningar 2003 þannig að Ingibjörg Sólrún væri „slitin út úr samstarfi innan Reykjavíkurlistans“
· Þegar flokkurinn hafði kosið Ingibjörgu Sólrúni sem formann árið 2005 – vék gamli formaðurinn ekki af vettvangi – heldur hélt áfram að manípúlera sína nokkuð þéttu „hirð“ . . . og handstýra útvöldum á valdapósta.
· Þegar leið að kosningum 2007 var hlaupið til og búin til „hjáleið“ við stefnumótun með sérstöku plaggi um efnahagsmál sem hefði best átt að bera tiltilinn „Til móts við Sjálfstæðisflokkinn og Viðskiptaráð Íslands“ . . . . Undir ritstjórn Jóns Sigurðssonar og þeir Jón Þór Sturluson og fleiri „markaðshyggjumenn“ fengu afhent býsna opið umboð til túlkunar og
· Að lúffa strax að loknum kosningum 2007 fyrir þeirri forstokkun Steingríms J Sigfússonar (sem var í ofufýlu vegna vonbrigða með úrslit kosninga) að vilja alls ekki starfa í ríkisstjórn undir forsæti Ingibjargar Sólrúnar og heldur ekki með Framsóknarmönnum.
· Að fela þessum „jónum“ og fáeinum handgengnum lykilhlutverk við efnahagsmálastefnuna - - og tengslin við valdakjarna Sjálfstæðisflokksins og viðskiptalífsins - - með stöðu trúnaðarmanna í efnahagsmálum í FME, í Seðlabankanum og til að vera „augu og eyru“ . .
· Að sitja í ríkisstjórn Geirs H Haarde - með meira og minna áhrifalaus ráðuneyti og árangurslausir í ráðneytum - og sérstaklega að láta formann flokksins blokkera sig í því vanhugsaða og vonlausa verkefni að koma Íslandi í Öryggisráð SÞ.
· Að beita þeim áhrifum sem Jón Sigurðsson og Jón Þór Sturluson gátu til að auglýsa Landsbankann og ICESAVE sérstaklega í Bretlandi og fara í strandhögg í þágu þeirrar háskastarfsemi með Björgvin G Sigurðsson - sem reyndist hafa verið afvegaleiddur um allar helstu forsendur og áhættur ICESAVE frá upphafi.
· (Hörmulegar tilviljanir leiddu síðan til þess að Ingibjörg Sólrún var ekki með fullum kröftum á vettvangi stjórnmálanna þegar Hrunið sjálft dundi yfir . . og stjórnlaus og vonlaus þingmannahjörðin var eins og í „sjónvarpsþættinum LOST“ . . . )
· Að sitja eins og „glópar á torfum“ meðan Sjálfstæðisflokkurinn möndlaði neyðarlög með 100% innistæðutryggingum
· Að nýta ekki mómentið þegar ljóst var að Hrunið var orðin staðreynd og frysta allar vísitölur og banna verðtryggingu fjárskuldbindinga, bóta og verðlags „tímabundið“ - eða þar til ljóst væri að hér yrði mögulegt að keyra áfram viðskipti og efnahagskerfi. Og verst að leita ráðgjafar Gylfa Arnbjörnssonar og fáeinna „harðlínumanna“ – fremur en að beita yfirveguðum greiningum á því hvað gera þyrfti.
· Að þverskallast lengi vel -- - við að segja sig úr vistinni með Sjálfstæðisflokknum eftir að Hrunið var staðreynd - - fyrst með því að Sjálfstæðismenn vildu ekki skáka Davíð til hliðar og vildu ekki fyrir nokkur mun leita samstarfs við ESB og AGS um lausnir á okkar brýnustu vandamálum.
· Að leyfa Jóhönnu Sig að velja ráðherra eftir kokkabókum Össurar í minnihlutastjórnina.
· Að láta það gerast að Steingrímur Jóhann gæti tekið „Jóhönnu Sigurðar“ í herleiðingu „gegn Framsóknarflokknum“ – á sama tíma og forsenda ríkisstjórnarsamstarfsins var yfirlýsing Framsóknar um að verja stjórnina vantrausti - - gegn því að stjórnin setti í gang aðgerir til að leysa skuldavanda heimilanna - - startaði vinnuferli við setningu nýrrar stjórnarskrár og boðaði til kosninga innan 3ja mánaða . . . . . .
· Að láta Steingrími J haldast uppi að breyta ICESAVE vandamálinu í „einkamál við Breta og Hollendinga“ og henda Brusselviðmiðum og þar með samábyrgð á innistæðutryggingum á EES/ESB út af borðinu.
· Að lýsa óvægu stríði við allar hugmyndir nýs formanns Framsóknar um að vinna á skuldavanda heimila vegna verðtryggðra (og gengistryggðra) lána heimilanna - - og berja á öllum eigin félögum og kjósendum sem kröfðust aðgera í framhaldi af skýrum samþykktum landsfundar 2009.
. Að innleiða "skuldaþvingunarúræði" í anda gamaldags fátækralaga - þar sem Umboðsmaður skuldara var gerður að öflugasta atvinnuúrræði á erfiðum tímum og "greiðsluaðlögun" og skuldaaðlögun með 110% algölnum viðmiðunum látin ráða hvort eitthvert framhaldslíf væri í boði fyrir þúsundir manna og kvenna og barna
. Að stýra öllu "afskriftarými bankanna" til þeirra ofurskuldsettu vina bankamanna - sem höfðu fengið opnar úttektir og stofnað fjárfestingarfélög um brask og einkagróða - og hygla í leiðinni þeim sem voru óábyrgir og áhættusæknir - - á meðan venjulegt fólk vítt um landið var gert persónulega ábyrgt fyrir verðbólgunni og stökkbreyttum verðtryggðum skuldum.
. Að stíga hvarvetna inn til að styðja hagsmuni fjármálakerfisins og fjármagnseigenda - í innheimtu ólögmætra gengistryggðra lána - ma. með "ÁrnaPáls-lögunum nr 151/2010" sem voru háskaleg á alla kanta og reyndust auk þess ólögmæt og fara gegn stjórnarskrá skv. dómi Hæstaréttar.
. að reisa hvergi vörn fyrir þann hóp fólks sem missti eignir og atvinnurekstur vegna ólögmætrar innheimtu gengistryggðra lána - - og sætt höfðu aðförum og yfirgangi með stuðningi fógeta og lögreglu.
· Að henda út allri ráðgjöf Mats Josefson varðandi endurreisn bankanna sem „verkfæra íslenska ríkisins“ til skuldahreinsunar hagkerfisins - - og afhenda þess í stað „andlitslausum kröfuhöfum“ óskilyrta eign og aðgang að skuldum almennings.
· Að fara gegn forseta Íslands – og öllum almenningi í landinu með algerlega óboðlegan lánasamning - - ICESAVE II – eftir að harðindi með Svavars-samninginn og fyrirvarar höfðu verið skotnir niður af Hollendingum og Bretum.
· Að taka þátt í „sáttanefndinni með LÍÚ“ og hagsmunaaðilum - þar sem nefndarskipunin sjálf gat ekki annað en leitt til þess að kosningastefna og skuldbindingar úr stjórnarsáttmála yrðu undir - - og niðurstaðan er 20 ára afhengind veiðiheimilda til eignar útgerðanna sem komist hafa yfir kvóta - með alls konar misjafnlega geðslegum hætti - - en í upphafi sem „gjafakvóti“ þó gengið hafði kaupum og sölum og sætt ofurveðsetningum kvótaþeganna í mörgum tilfellum.
· Að láta það viðgangast að Jón Bjarnason og síðan Steingrímur Sigfússon afbökuðu alla skuldbindingu gagnvart fiskveiðistjórnunarkerfinu og sitja síðan uppi með það að „eignarétttarstaða“ á veiðikvótum kynni að verða jafnvel ennþá vafasamari.
· Að láta það viðgangast að Jón Bjarnason sæti á því lúalaginu að draga lappir og stórspilla fyrir möguleikum á að Ísland gæti gengið með skilvirkum og opinskáum hætti að samningum við ESB um landbúnað og sjávarútveg.
· Að draga lappir frá því á haustmánuðum 2011 með fullbúna tillögu að nýrri stjórnarskrá - - og langt fram á árið 2012 - - án þess að taka málið inn í jákvæðan vinnsluferil á ábyrgð Alþingis.
· Að taka ekki upp, útvíkka og styrkja lagarammann um störf Sérstaks saksóknara og Rannsóknarnefndar Alþingis - - heldur láta þau lög sem Björn Bjarnason og félagar mæltu fyrir standa og þrengja þann fókus sem rannsóknir höfðu og takmarka umboð aðila til upplýsinga og saksókna.
· Að láta Atla Gíslasyni haldast uppi að leggja í „hefndarferðalag“ – gegn arfleifð Geirs H Haarde og Davíðs – í gegn um þingmannanefnd - - og flækjast með klofnu liði í Landsdómskæru gegn fv. forsætisráðherra og málaferlum og dómi.
· Að gera enga beina og markvissa tilraun til að draga uppgjörsmál Hrunsins í farveg „Sátta og Sannleiks-heilunar“ - - með óhefðbundnum refsingum – að hætti S-Afríku og sumra A-Evrópuríkja eftir að kúgunarstjórnum var hrundið.
· Að berjast ekki við hlið forseta Íslands á alþjóðavettvangi gegn þeim yfirgangi sem Bretar og Hollendingar (með stuðningi frá Norðmönnum) sýndu - með beitingu hryðjuverkalaganna og með þeim löglausu kröfum sem hafðar voru uppi vegna ICESAVE og nú hefur verið hrundið fyrir EFTA-dómnum.
· AÐ hafa enga jákvæða málafylgju - - fyrir endurnýjun samfélagsins - FYRIR því að Ísland gerðist að nýju virkur og ábyrgur þátttakandi í alþjóðasamfélaginu með aðild að ESB
· Hafa enga virka tilburði til að framkvæma alvöru uppstokkun á fjármálakerfinu og tryggja að almannahagsmunir ráði ferðinni - - og virkt og ábyrgt aðhald skapist með neytendadrifinni starfsemi á bönkum og sparisjóðum.
· Að hafa þverskallast við kröfum skuldpínds almennings um „almennar leiðréttingar stökkbreyttra lána“ . .
· Að leggja engin jákvæð plön um nýsköpun á húsnæðismarkaði þar sem verðtrygging og harðar og ósjálfbærar ávöxtunarkröfur ráði ekki ferðinni - - heldur verði til verulegt framboð af leiguhúsnæði og búseturéttaríbúðum - á raunsæju kostnaðarverði - - í stað hinnar öfgafullu verðtryggðu séreignarstefnu sem líklegt er að hreki fjölmenna hópa almúgafólks úr landi.
· Að fara fram með langtum meiri niðurskurð á velferðarþjónustu heldur en boðlegt er - - þar sem ICESAVE-skýið og galin afhending á endurreistum bönkum til „andlitslausra kröfuhafa“ hefur skapað skuldaógn langt umfram það sem þurft hefði. Ofgerður niðurskurður hefur nú skaðað sjúkrahúskerfi alls landsins (ekki bara LSH) og eyðilagt þjónustu á stórum svæðum - - (t.d. fæðingarþjónustu) og niðurskurður í menntakerfinu hefur rústað möguleika fjölmennra hópa almúgafólks (einkum af landsbyggðinni) - - - til langrar framtíðar.
Stjórnarskráin er í mjög erfiðri stöðu í dag – við lok kjörtímabils og með nýjum formanni í Samfylkingunni - - sem ekki minnist á lýðræðisumbætur og nýja stjórnarskrá í stefnuræðu sinni.
ESB umsóknin er í vanda - þeirra tafa sem Jón Bjarnson og VG lögðu á málið og þeirra veiku málafylgju sem Samfylkingin lagði upp.
Kvótafrumvarpið er í uppnámi vegna þess að hlaupið er frá öllum grundvallarstefnumálum og fyriheitum flokksins frá því 2002 – þar sem lofað var innköllun allra veiðiheimilda og endurúthlutun með uppboðs/markaðsfyrirkomulagi - - og aðskilnaði veiða og vinnslu . . . Skuldbindingar í stjórnarsáttmálanum og markmiðsgreinar lagafrumvarpsins sem nú liggur fyrir virka nánast „hjákátlegar“ þegar frumvarpið er krufið.
Verst af öllur er að „hönnuð kosningabarátta“ og markaðssetning á nýjum formanni býður ekki upp á nokkurt innihald - - enga afstöðu eða tillögu um leiðir til að ná árangri. ESB umsókn og áframhaldandi viðræðu er einasta afgerandi stefnumálið - - eins veikburða og það stendur meðal þings og þjóðar um þessar mundir. Allt hjal um „ný stjórnmál“ er eins og hvert annað aftursætis og eftiráspeki sem siglir í kjölfar Bjartrar framtíðar - sem er á mikilli siglingu í skoðanakönnunum þessa dagana - - með afstöðulausa og „aðgerðarfælna“ pólitík sem slær úr og í . . – í þeirri von að enginn snúist gegn mönnum. Keppni um að verða „vinsælasta klíkan í gagnfræðaskólanum“ er komin í nýjar hæðir.
Sá sem ekki er skemmtilegur sjálfur eða kann að spila á hljóðfærið og stjórna fjöldasöng mun ekki skemmta mönnum til lengdar . . . honum verður vakan ekki auðveld –
Á hinn bóginn; - „ef menn ekki vita hvert þeir vilja fara – þá komast þeir ekki neitt - - jafnvel ekki þótt þeim lánist að safna einhverju liði“ .
Nú virðist fylgið í lágmarki í skoðanakönnunum; - - ekki tókst að skapa stemmingu fyrir kosningu formanns - -og ekki tókst að fá menn til að fullskipa landsfundinn eða halda út á fundinum. Þátttaka í kosningum varaformanns var rétt um helmingur þess sem átti rétt á fudnarsetu - - og einungis fjórðungur kaus til formanns í framkvæmastjórinni.
Leið flokksins getur því ekki legið miklu meira niður á við - - og mætti þvert á móti rökstyðja að úr þessu mætti vænta þess að frekar væri hægt að reisa eitthvað úr rústunum. Og ekki mundi nú nokkrrum detta í hug að hinn nýkjörni formaður hefði ekki lagt sitt að mörkum til niðurlægingarinnar.
::::::::
Benedikt Sigurðarson er einn af þeim sem kom af áhuga til starfs innan og í þágu Samfylkingarinnar til að kjósa Ingibjörgu Sólrúnu sem formann í flokknum og til að leggja hönd að því að gera jafnaðarmannaflokk fyrir alla jafnaðarmenn - - úr hinum ósamstæðu klíkum og brotum sem voru á vettvangi við stofnun flokksins. Nú blasir hins vegar við að reynt er að leggja upp dekur við hina mjög svo sérstæðu arfleifð gamla Alþýðuflokksins með sínu sérdræga klíkustarfi - en öllum hinum gleymt er gleymt.
Við sem komum til liðs við SF án þess að tilheyra klíku eða skipulögðum hópi - höfum mörg hver áttað okkur á því að Samfylkingin hvorki vill né getur verið flokkur fyrir okkur - hún hefur valið sér miklu, þrengri hóp.